Układ pracy dyplomowej
1. Praca powinna zawierać następujące części:
a. stronę tytułową w języku polskim (w załączniku);
b. karta pracy inżynierskiej (w załączniku);
c. spis treści’
d. wprowadzenie (wstęp);
e. rozdziały i podrozdziały, z których każdy posiada numer i tytuł ;
f. podsumowanie i wnioski;
g. literaturę;
h. inne źródła (wykaz źródeł prawa, odpisów, rzadko publikowanych prac, dokumentów, materiałów
wewnętrznych organizacji, protokołów itp.);
i. spis tabel, zestawień, rysunków, wykresów i schematów (jeśli występują w pracy);
j. wykaz załączników wraz ze spisem ich zawartości;
k. oświadczenie kierującego pracą i oświadczenie autora pracy (w załączniku);
l. kopertę, w której załączona jest płyta CD-R lub DVD-R zawierającą formę elektroniczną pracy
dyplomowej.
2. Strona tytułowa pracy powinna zawierać następujące informacje:
a. nazwę uczelni, wydziału - jednostki organizacyjnej uczelni, w której pisana jest praca, kierunek studiów;
b. imię i nazwisko autora pracy;
c. nr albumu;
d. tytuł pracy;
e. rodzaj pracy;
f. oznaczenie osoby, pod kierunkiem której praca została napisana;
g. oznaczenie siedziby uczelni i roku napisania pracy.
Przykładową stronę tytułową pracy dyplomowej w języku polskim przedstawia załącznik nr 1
3. Streszczenie w języku polskim powinno zawierać:
(karta pracy dyplomowej, załącznik nr 2):
a. opis bibliograficzny pracy ( tytuł pracy, autor, nr albumu, PESEL, rodzaj pracy dyplomowej, oznaczenie
osoby, pod kierunkiem której praca została napisana, skład komisji egzaminacyjnej, liczba stron,
liczba wykorzystanych pozycji bibliograficznych, liczba załączników, ilustracji, itp.);
b. tekst streszczenia – w streszczeniu należy zawrzeć cel główny pracy, tezy pracy, zastosowane metody
i uzyskane wyniki. Streszczenie powinno zawierać maksimum 200 – 300 słów;
c. słowa kluczowe – ułożone powinny być porządku rzeczowym według wagi poruszanych problemów.
Słów kluczowych powinno być do 7 – 10.
4. Spis treści powinien zawierać wszystkie wydzielone główne składniki pracy oraz odpowiadające im strony
w pracy
5. Wprowadzenie powinno zawierać:
a. motywację podjęcia tematu przez autora;
b.objaśnienie tytułu, charakterystykę zasięgu chronologicznego i przestrzennego pracy;
c. wyodrębnienie przedmiotu badań oraz określenie znaczenia podejmowanego tematu;
d. przedstawienie i wyjaśnienie celu pracy;
e. przedstawienie metod stosowanych i wykorzystywanych w pracy;
f. układ pracy – poszczególne rozdziały;
g. określenie charakteru i rodzaju wykorzystanych źródeł.
6. Rozdziały pracy:
a. powinny zawierać zwartą tematycznie całość;
b. mogą, ale nie muszą, mieć wewnętrzne podrozdziały;
c. struktura wewnętrzna rozdziałów zależy od preferencji i przyzwyczajeń autorów pracy.
STRONA TYTUŁOWA
KARTA PRACY DYPLOMOWEJ
SPIS TREŚCI
WPROWADZENIE
1. NAZWA ROZDZIAŁU I
1.1. Nazwa podrozdziału
1.2. Nazwa podrozdziału
1.2.1.
1.2.2.
1.2.3.
1.3. Nazwa podrozdziału
1.4. Nazwa podrozdziału
2. NAZWA ROZDZIAŁU II
2.1. Nazwa podrozdziału
2.1.1.
2.1.2.
2.2. Nazwa podrozdziału
3. NAZWA ROZDZIAŁU III
3.1.
3.1.1.
3.1.2. ….
6. PODSUMOWANIE I WNIOSKI
7. LITERATURA
8. ZAŁĄCZNIKI
9. SPISY TABEL, ZESTAWIEŃ, RYSUNKÓW, WYKRESÓW I SCHEMATÓW
10. OŚWIADCZENIE AUTORA PRACY / OŚWIADCZENIE KIERUJĄCEGO PRACĄ
7. Posumowanie i wnioski powinno:
a. stanowić podsumowanie zapowiedzianego we wstępie, a przedstawionego w pracy problemu badawczego
b. być reasumpcją wyników badań, tzn. nie ich powtórzeniem, ale twórczą prezentacją
c. zawierać próbę oceny uzyskania takich a nie innych rezultatów (np. z powodu dostępu do źródeł,
możliwości przeprowadzenia określonych badań, itp.)
d. zawierać informacje o poruszanych , ale nierozwiązanych lub nie do końca rozstrzygniętych w pracy
problemach badawczych
8. Literatura. Spis literatury wykorzystywanej w pracy powinien:
a. zostać sporządzony w porządku alfabetycznym
b. zawierać kolejno: nazwisko i pierwszą literę imienia autora(ów) pracy, rok wydania, jej tytuł, nazwę
i miejsce wydania
Przykład sporządzonego wykazu literatury:
7. LITERATURA
1. Bryx M., Matkowski R. 2002. Inwestycje w nieruchomości. Poltext, Warszawa.
2. Nowak E., Pielechaty E., Poszwa M. 1999. Rachunek opłacalności inwestowania. Polskie Wydawnictwo
Ekonomiczne, Warszawa.
W przypadku pracy zbiorowej pod redakcją:
1. Inwestowanie w nieruchomości. Kucharska – Stasiak E. (red.). 1999. Instytut Nieruchomości VALOR
.
W przypadku, gdy praca nie zawiera wymienionych autorów:
1. Mała Encyklopedia PWN. 2001. Wydawnictwo PWN, Warszawa.
W przypadku, gdy odwołanie następuje tylko do wyodrębnionej części pracy:
1. Tarczyński W., Zwolankowski M. 1999. Formuła równania Fanbluma. W: Górecki P. (red.). Inżynieria
finansowa. Agencja Wydawnicza NDB, Olsztyn, s. 136-177.
9. Inne źródła: akty prawne, materiały źródłowe, itp. Po sporządzeniu wykazu innych źródeł warto pamiętać,
iż akty prawne powinny być uporządkowane:
a. według rangi i/lub
b. chronologicznie, czyli według daty ich uchwalenia.
Przykładowy wykaz aktów prawnych:
AKTY PRAWNE:
Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny, Dz. U. z 1964 nr 16, poz. 93
Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dz. U. z 2000 r. nr 14, poz. 176
z późn. zm.
Ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami. Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603
z późn. zm.
Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 3 lutego 2004 roku w sprawie określenia maksymalnej części
aktywów otwartego funduszu emerytalnego, jaka może zostać ulokowana w poszczególnych kategoriach
lokat, oraz dodatkowych ograniczeń w zakresie prowadzenia działalności lokacyjnej przez fundusze
emerytalne. Dz. U. Nr 32, poz. 276.
STRONY INTERNETOWE:
http://pl.wikipedia.org/wilki/Leasing, 24.06.2006 r.
http://www.bankier.pl/wiadomości/article.html?article_id=1354660,24.04.2006
http://www.bgk.com.pl/inne/fundusz_hipoteczny.jsp, 24.06.2006.
10. Spis tabel lub/i wykresów lub/i schematów (jeśli występują w pracy) powinny zawierać kolejne numery
odpowiednio: tabeli, wykresu i schematu (zgodnie z przyjętym sposobem numeracji), ich tytuły oraz
numery stron, na których się znajdują. Poniższy przykład pokazuje numerację uwzględniającą w pierwszej
kolejności numer rozdziału, z którego pochodzi dana tabela (schemat), w drugiej zaś kolejny porządkowy
numer tabeli.
SPIS TABEL:
Tabela 1. Towarzystwa ubezpieczeniowe działające na polskim rynku w latach 2002 – 2003 ..............16
Tabela 2. Ryzyko alternatywnych form inwestowania w skali od 0 do 10 …………………............... 39
Tabela 3. Elementy składowe i wyniki wskaźnika W1 ....................................................... 71
Itd. …
SPIS WYKRESÓW:
Wykres 1. PKB z podziałem na kwartały w latach 1998 – 2005 ………………………......... 60
Wykres 2. Wskaźniki klimatu koniunktury GUS w latach 1998 – 2004 ……………………. 60
Wykres 3. Wskaźnik wyprzedzający koniunktury BIEC w latach 1998 – 2004 ……………. 62
Wykres 4. Wskaźnik wyprzedzający koniunktury BIEC w latach 1998 – 2004 ……………. 73
Itd. ….
11. Wykaz załączników wraz ze spisem ich zawartości. Odwołanie do załączników następuje przez użycie słowa
„załącznik” oraz jego numeru. Informacja o odwołaniu do załącznika powinna znaleźć się obowiązkowo
w tekście pracy.
Załącznik nr 1 – Grunty sprzedane i oddane w użytkowanie wieczyste pod usługi i handel
w latach 2002–2005.
Załącznik nr 2 – B-06, Meldunki o budownictwie mieszkaniowym – sprawozdania WSIG
Itd. ….
12. Zakłada się wykorzystanie wspomagania komputerowego do weryfikacji autentyczności przedstawianej
pracy poprzez korzystanie z bazy identyfikacyjnej prac zarówno obronionych w danej uczeni jak
i ogólnopolskiej bazie prac dyplomowych. W związku z tym student zobowiązany jest do załączenia
w specjalnej kopercie (kieszonce) zamieszczonej na wewnętrznej tylnej stronie okładki w jednym
egzemplarzu pracy – płyty CD-R lub DVD-R z elektroniczną wersją pracy.
13. Cytowanie literatury. Odwołania do literatury pełnią w pracy trzy zasadnicze role wzbogacające warsztat
autora pracy:
a. informują o źródłach wykorzystywanych w pracy materiałów
b. pozwalają przekazać poszerzające informacje na temat problemów poruszanych w tekście
podstawowym pracy
c. umożliwiają prezentowanie dodatkowych informacji czy to o charakterze polemicznym, czy też
wzbogacających prezentację złożoności opisywanych w pracy zagadnień.
Informacja o odwołaniu się do danej pozycji literatury jest jednoznaczna z umieszczeniem tej pozycji w spisie literatury na końcu pracy. Umieszczenie danej pozycji literatury w spisie literatury bez odwołania się do tej pozycji jest błędem i może wpływać na obniżenie oceny pracy.
Cytowanie literatury (przypis, odwołania). Odwołania do literatury powinny:
a. znajdować się w tekście – zredagowane w formie odnośników, którym odpowiada odpowiednio
sporządzony wykaz cytowanych prac na końcu pracy dyplomowej, np.: (Wiśniewski P. 2006, s. 58)
b. w uzasadnionych przypadkach wynikających z zawiłości prezentowanego, w danym miejscu pracy,
zagadnienia lub w celu uzupełnienia prezentowanego stanowiska treściami dodatkowymi wychodzącymi
poza główny nurt rozważań – na dole strony (przypis dolny) pisany pismem o 2 stopnie mniejszym
(wysokość czcionki) niż tekst podstawowy.
Zalecany jest następujący format odwoływania się do literatury w tekście:
a. w przypadku publikacji 1 lub 2 autorów (pozycje książkowe, gazety i czasopisma) przypis w tekście
powinien uwzględniać następujące informacje w nawiasach: nazwisko autora, rok wydania publikacji,
numer strony, np.: (Wiśniewski 2006, s. 58) lub (Wiśniewski, Wysocki 2006, s. 158)
b. w przypadku publikacji kilku autorów (tzw. łącznej) w odwołaniu należy przedstawić pierwsze nazwisko
autora publikacji zbiorowej oraz słowa „i in.”, np.: (Wiśniewski i in. 2003)
c. jeżeli pracę napisało wielu autorów, ale nie są oni bezpośrednio wymienieni (np.: słowniki, encyklopedie,
itp.) wówczas nie odnotowujemy żadnego autora pisząc jednak tytuł dzieła np.: (Encyklopedia PWN 2001)
d. w przypadku pracy zbiorowej napisanej pod redakcją jednego autora (redaktor pracy) odwołanie można
zredagować w zależności od przedmiotu cytowania:
- jeżeli odwołanie nawiązuje do całej publikacji – stosować należy przypis wykorzystując tytuł pracy
zbiorowej oraz podać rok wydania, np.: (Systemy wyceny 2001), lub (Systemowe gospodarowanie …
2006)
- jeżeli odwołanie nawiązuje od wyodrębnionej części publikacji – stosować należy przypis wykorzystując
nazwiska autorów tej części pracy zbiorowej oraz podać rok wydania, np.: (Wiśniewski, Źróbek 2002)
e. w przypadku powołania się na niedostępną publikację, znaną jednak z innego dzieła, odwołanie
przyjmie postać: (Bełej 2006 za Wiśniewskim 2005), przy czym (Bełej 2006) to publikacja dostępna, zaś
(Wiśniewski 2005) to publikacja niedostępna. W spisie literatury powinna być zamieszczona tylko
publikacja dostępna.
f. w przypadku powoływania się na źródła internetowe przypis powinien zawierać: oznaczenie strony oraz
korzystania ze strony, np.: (www.wsig-slupsk.pl. 2009.01.07).
Piśmiennictwo w tekście cytowane według wzoru:
a. jeżeli w nawiasie, to nazwisko autora i data; poszczególne pozycje tego samego autora oddzielone
przecinkami, nazwiska autorów i daty oddzielone średnikami, np.:
(Wiśniewski 1999)
(Wiśniewski 1999; Kowalski 2000)
(Wiśniewski 1999, 2000; Kowalski 2000)
b. jeżeli poza nawiasami, to nazwisko, a w nawiasie data, np.: Wiśniewski (1999)
c. nazwiska powinny być pisane kapitalikami
Stosowane w przypisach skróty zob. czy por., np.: (por. Wiśniewski 2005) oznaczają odpowiednio:
- zobacz (zob.) wskazuje na bezpośrednie odniesienie do publikacji czy poglądów
- porównaj (por.) wskazuje na inne niż autora pracy poglądy
14. Tabele, wykresy, rysunki i schematy
a. Tabele, zestawienia, wykresy, rysunki i schematy powinny być wyśrodkowane (wyjustowane). Należy
zachować odstęp przed i po tabeli, zestawieniu, wykresie, rysunku i schemacie (6 punktów). Wskazane
jest unikanie przenoszenia obiektów tego typu nad tekstem.
b. Tytuły tabel i zestawień umieszcza się przed tabelą i zestawieniem;
c. Tytuły wykresów, rysunków i schematów umieszcza się po wykresie, rysunku i schemacie.
d. Należy pamiętać o tym ,żeby w całej pracy tabele, zestawienia, wykresy, rysunki i schematy miały
podobny wygląd (rodzaj czcionki, opis, itd.)
e. Tabele, zestawienia, wykresy, rysunki i schematy powinny być umieszczone w tekście. Miejsce ich
umieszczenia w tekście warunkowane jest pierwszym powołaniem się na tabele, zestawienia, itp.
f. Informacja o odwołaniu się do tabeli, zestawienia, wykresu, rysunku i schematu powinna znaleźć się
obowiązkowo w tekście pracy. Umieszczenie tabeli, zestawienia, wykresu, rysunku i schematu w tekście
bez odwoływania się do tej pozycji jest błędem i może wpływać na obniżenie oceny pracy.
g. Tabele i zestawienia. Każda tabela poza treściami, dla których została zbudowana powinna zawierać:
- oznaczenie „Tabela” oraz numer, tytuł, objaśnienia i źródło danych.
- oznaczenie „tabela” oraz numer. Każda tabela powinna być poprzedzona słowem „tabela” wraz z
bieżącym narastającym numerem w danym rozdziale, np.: Tabela 1.1.
- Tytuł powinien zwięźle określać zawartość danej tabeli i obejmować wszystkie cechy stałe
prezentowanej zbiorowości, a więc informować co jest prezentowane lub kto (np.: obserwacje GPS),
gdzie (np.: II sesja pomiarowa) i kiedy (np.: 12 marca 2006 r.), a także pokazywać warianty (np.:
metoda RTK). Pod tytułem podaje się często jednostki miary (np.: w min., w zł/m², w %).
- w objaśnieniach podaje się – jeżeli to konieczne – informacje o sposobie pomiaru, agregacji,
porównywalności w czasie itp.
- zawsze pod tabelą powinna znajdować się informacja o źródle (źródłach) danych zamieszczonych
w tabeli, np.: Źródło: opracowanie własne
h. Powołując się na tabelę czy zestawienie używać należy formy, np.: „zgodnie z tabelą 1.1., kol 2 obiekt
Gr_Che”.
Symbol Opis Znaczenie
- kreska zjawisko nie występuje;
0 zero zjawisko występuje w niewielkich ilościach, mniejszych niż pół jednostki miary przeciętnej do
wyrażania jego rozmiarów;
. kropka brak informacji o danym zjawisku bądź też posiadane informacje są niewiarygodne;
x krzyżyk wypełnienie danego pola było ze względu na układ tabeli niemożliwe lub niecelowe.
Przykład:
Tabela 1.1.
Ogólna charakterystyka poszczególnych obszarów badań
Obiekt badań Oznaczenie obiektu
Przeznaczenie
Okres analiz Liczba obserwacji
1 2 3 4 5
Bydgoszcz – nieruchomości lokalowe + WSPdLM*
Lok_Byd
Cele mieszkaniowe
1997.01.01.-
2002.11.30
3 584
Chełm – nieruchomości gruntowe nie zabudowane
Gr_Che Budownictwo mieszkaniowe jednorodzinne z funkcjami towarzyszącymi
1999.1.01. – 2002.08.31
193
Słupsk Lok_Sł Cele mieszkaniowe 1999.09.01 –
2002.08.31 361
* - WSPdLM -Własnościowe Spółdzielcze Prawo do Lokalu Mieszkalnego
Źródło: opracowanie własne
i. Wykresy, rysunki i schematy składają się z odpowiednich oznaczeń i numeru, tytułu, pola i objaśnień.
- oznaczenia. Pod każdym z wykresów, rysunków i schematów powinny być umieszczone odpowiednie
słowa, tj. „Wykres”, „Rysunek”, „Schemat” wraz z bieżącymi narastającym numerem w danym rozdziale,
np.: Wykres 1.1.
- tytuły wykresów rysunków i schematów zawierają te same informacje co tytuł tabeli.
- pole obejmuje graficzny obraz zjawiska. O polu wykresu, rysunku lub schematu decyduje typ, który
powinien by dostosowany do rodzaju prezentowanych zjawisk i celu prezentacji. Każdy wykres, rysunek
lub schemat musi być oparty na pewnej skali do celu prezentacji. W uzasadnionych przypadkach skala
może zostać przerwana.
- objaśnienia zawierają legendę, oraz podobnie jak w tabeli, inne niezbędne informacje.
Zawsze pod wykresem, rysunkiem czy schematem powinna znajdować się informacja o źródle ( - ach) danych będących podstawą sporządzenia wykresu, np.: Źródło: Wiśniewski (2004)
j. Powołując się na wykresy, rysunki i schematy używać należy formy, np.: „przedstawione na wykresie 1.1.
i rys. 1.2. wartości …”
k. Tabele, zestawienia, wykresy, rysunki oraz schematy są numerowane z uwzględnieniem w pierwszej
kolejności numeru rozdziału, z którego pochodzą, w drugiej zaś kolejnego numeru porządkowego (Tabela
1.1., Tabela 1.2.).
15. Zasady redagowania tekstu
Wzory i równania:
a. wzory numeruje się podobnie jak rysunki i tabele – pierwszy wzór w pierwszym rozdziale ma numer 1.1.,
drugi – 1.2. itd. Numer wzoru – w nawiasach zwykłych – powinien być dosunięty do prawego marginesu.
Należy zadbać o odpowiedni odstęp między wzorem a tekstem rozdziału (przed i po wzorze 6 punktów).
Przykładowy wzór (1.1.) przedstawiony został poniżej. Do jego sformatowania użyto dwóch tabulatorów:
środkowego oraz prawego. Oprócz tego przed i po akapicie dodano odstęp 6
pkt
b. powołując się na wzór czy równanie podaje się jego numer w nawiasach okrągłych, np.: „w równaniu
(1.2.)
Znaki na końcu wiersza
Należy unikać pozostawiania pojedynczych liter (np.: „w”, „i”, „o”) na końcu wierszy, zarówno
w standardowym tekście rozdziału, jak i w nagłówkach, podpisach rysunków itp. W tym celu można
wykorzystać tzw. twardą spację – znak wyglądający tak samo jak zwykła spacja, lecz przez edytor
traktowany jak litera czy cyfra, czyli część wyrazu. Twarda spacja nie pozwala oddzielić się od siebie
wyrazom, pomiędzy którymi stoi. W programie Microsoft Word znak twardej spacji wstawia się przy pomocy
kombinacji klawiszy <Ctrl><Shift><spacja>. Usuwanie z końca wiersza znaków to jedna z ostatnich
czynności przy pisaniu pracy.
Kropki w tytułach
Zdania akapitu trzeba Kończyc kropką, ale na końcu tytułu kropki stawiać nie należy. Dotyczy to również
tytułu podrozdziału, rysunku, tabeli, itp.
Nazwy obcojęzyczne
Jeśli autor pracy dyplomowej zamierza podać oryginalną nazwę obcojęzyczną jakiegoś pojęcia,, powinien
umieścić ja w nawiasie zwykłym, poprzedzając symbolem właściwego języka. Nazwę obcojęzyczną apisuje
się zawsze kursywą, np.: zespół sieci (ang. sets of networks).
Wyróżnienia w tekście
Wyróżnienie niektórych elementów poprawia jego czytelność. Czasem sposób wyróżnienia określa Polska
Norma, czasem zależy to tylko od dyplomanta. Ważne jest, żeby w całej pracy jednakowe elementy były
oznaczane tak samo. Poniżej przedstawiono przykłady wyróżnień.
a. Zmienne. Zgodnie z Polską Normą, nazwy zmiennych powinny być pisane czcionką pochyłą. Tak napisane
są one np. w edytorze programu Microsoft Word. Należy o tym pamiętać, umieszczając zmienne
w tekście, np.: „w symulacji wartość p zmieniała się od 0 do 250”.
b. Wektory i macierze. Zgodnie z Polską Normą, nazwy wektorów powinny być pisane małymi literami
czcionką pogrubioną, np.: „wektor x w równaniu (1.1.)”, zaś nazwy macierzy powinny być pisane dużymi
literami czcionką pogrubioną, np.: „macierz X w równaniu (1.2)”.
c. Ważne pojęcia. Autor pracy naukowej często chce z różnych względów wyróżnić niektóre pojęcia – bo są
np.: nowe, mało znane albo bardzo istotne. W takich sytuacjach stosować należy stosować czcionkę
pogrubioną lub kursywę.
d. Elementy języka programowania. Słowa kluczowe języka programowania można wyróżniać jak zmienne
albo inaczej (np.: czcionką pogrubioną) – zależy od dyplomanta